خداوندا ! قرن هاست خدایی می کنی ، هزاره ها ست که از آن بالای شگفت انگیز بر ما انسان های پیچاپیچ نظر می رانی و می خندانی و می گریانی و صبر می کنی!

ما را خلق کرده ای تا بیندیشیم و تلاش نماییم و رنج بکشیم و گهگاهی هم آسوده باشیم و شاید زمانی هم خالصانه عشق بورزیم ؛ به تو ، به هم نوع خود ،به طبیعت و به هر چیزی که دلمان بخواهد.

پروردگارا! گاهی دل خوشیم و تو این گونه می خواهی و گاهی سرشار از اندوه و خودخواهی و خود می خواهیم.سعی می کنیم خوب باشیم ،ولی همان لحظه ای که تمرین خوبی می کنیم بد بد می شویم ، دلیلش را نمی دانم ،اما خوب می دانم که می خواهیم و لی نمی توانیم و تو باید این تلاش را در نظر بگیری.

معبودا ! بیش از آن که به خود و به رفتار و کنش خود تلنگر بزنیم و وارسی شویم ،در پوستین دیگران می افتیم و تا می توانیم سرکوب می کنیم و وقتی هم خسته شدیم با کوله باری از سنگینی و نفرت و اندوه  در گوشه ای کز کرده و همچون سنگی سرد خاموش می شویم.

خدایا خوب می دانیم که خوبی چیست و بدی چیست؟ اما باز هم بدی می کنیم و اگر هم خوبی کنیم ،کم خوبی می کنیم و بیشتر عادت کرده ایم بد باشیم و تو بهتر مار  را می شناسی که چه جانورانی هستیم.

مونسا! خیلی خوب قلب و فکر ما را افریده ای چون هیچ کسی نمی تواند نیت و انگیزه ی کس دیگر را به راحتی لمس کند و اگر چنین نمی کردی هر روز آبرویمان می رفت و هر روز جنگ و دعوا داشتیم. همان لحظه ای که بر روی کسی لبخند می زنیم ، خنجری نامرئی در قلبش فرو می بریم و اگر کشتن انسان ها بد نبود به راحتی پدرش را در می آوردیم.

آفریدگارا ! اگر تنهایمان بگذاری بدتر از این می شویم و اگر دستان ناتوانمان را بگیری،خلیل و روح الله و کلیم الله و محمد می شویم.پس تنهایمان مگذار چونان همیشه، چونان مهر، چونان خداوند.

نوشته شده در پنج شنبه 89/8/27ساعت 11:27 عصر توسط مهندس محمد عباسی نظرات ( ) |